Vanavond was ik even een heel schoon mens. Spijtig dat ik alleen was. Het gebeurde de afgelopen week toen ik melding kreeg dat ze mijn thuis zouden afnemen. Ik hing zeven dagen in het ongewisse, zonder grond onder mijn voeten en dak boven mijn hoofd. Het was spartelen en niet weten voor hoe lang, gevangen zijn in niets dat er nog zou zijn. Best wel kafkaiaans.  Het was mijn thuis – wat mijn thuis niet meer zal zijn en waar ik nu al wel eens spijt van heb dat dit mijn thuis niet meer zal zijn – die me werd afgenomen. Het was die totale onzekerheid over zo een eigen plek, waar die ter wereld dan ook mag zijn, die me deed beseffen dat iedereen een thuis verdient. En vanavond wilde ik die thuis aan iedereen geven. Want ik kreeg terug grond onder mijn voeten. Het duurde amper een week, die onzekerheid, maar het leek een eeuwigheid. Dat heb je zo met onzekerheid. Dat je nooit weet hoe lang onzekerheid zal duren. Ik kreeg dus terug vastigheid. Weliswaar in vervaarlijk zomp...

Nog steeds dreigingsniveau drie, ook in Luik, beweerde de journalist op de radio. Dat bericht lijkt ter plekke aangekomen eerder surrealistisch en dat komt goed uit. In grijs weer - nog even en dan regen - staan we te kijken naar twee militairen die wat verloren het station bewaken. Journalisten berichten altijd over één plek, ze zitten op die ene pin in Google, zeg maar. Maar op die ene pin is nu, hier, nada dreiging. En als er al enige dreiging zou zijn, dan komt die van de twee militairen aan het station. Het is tijd voor surrealisme. Het kan haar vandaag even geen moer schelen, terwijl ik nu echt wil vreten. Zij is verzadigd van kunst, mijn honger knaagt. Maar niemand blijft onberoerd bij genialiteit in de waanzin. Of is het teveel drank en drugs? Dali, dus. Hij werkte overdreven gedetailleerd, waardoor dromen werkelijk werden. Of werkelijk dromen. Het is  Daliniaans  betekent  het is knap f****d up , met de nadruk op  ...

Mijn eerste, voorzichtige stapjes op mijn blog. Schuivend, schoorvoetend. Willen is ook  moeten  durven.  En het moeten mag nog weg.  Want ik wil. Dansende letters over schone dingen. Schone verhalen over dansende dingen. Nog even niet voor iedereen. Nog even twijfelen. En dan doen. Elke dag die van mij is, begint met koffie. Van mijn slaapkamer naar de keuken en in de keuken naar de koffiepot, waar nog een beetje zomers kamperen aan vastkleeft. Zonder nadenken de achthoekige Bialetti opendraaien en schoonspoelen. Het onderste potje vullen met water, drie scheppen koffie in de filter, het kannetje er bovenop dichtschroeven en dan op het vuur. Het nieuws via de radio laten binnenkomen en een douche nemen is ingesteld op de tijd die het water nodig heeft om door de koffie door te dringen. De espresso die borrelt, de koffiewolk die te voorschijn komt. Het is wakker worden langs je neus weg, zachtjes maar met enige aan...

“Als je kan, reis dan de wereld rond.” Peinzend keek hij eerst naar de foto in zijn hand en daarna naar mij. “Neem zo weinig mogelijk mee, ballast is nutteloos. Vul je koffer met je beste paar schoenen en een dik boek. Schoenen omdat ze je steun geven onderweg en het spoor zijn dat je zal achterlaten. En een dik boek, nog ongeopend, maar zo goed als zeker dat dit boek het beste zal zijn dat je ooit gelezen zult hebben.” juli 2002

Tussen de pilaren, op de afgesleten treden staan rijen schoenen in de felle zon. Niet kriskras door elkaar, neen, gerangschikt per paar. Niet te dicht bij elkaar, neen, met een discrete afstand waartussen blote voeten hun weg kunnen vinden. Afwachtend, met de punten gericht naar de moskee. Stel dat de punten de andere richting zouden uitwijzen. Ze zouden er niet meer staan. Geen nieuwe schoenen, neen, gedragen schoenen. Schoenen genoeg gedragen om versleten te zijn. Gemakkelijke schoenen, in- of uitschieters, het is maar hoe je het bekijkt. Aan de ene zijde van de brede inkom staan mannenschoenen, overduidelijk schoenen gedragen door mannen. Aan de andere zijde, op de treden tussen de pilaren, hetzelfde tafereel. Maar dan vrouwenschoenen, schoenen gedragen door vrouwen. December 1999

9 life lessons of Tim Minchin