Vanavond was ik even een heel schoon mens

Vanavond was ik even een heel schoon mens. Spijtig dat ik alleen was. Het gebeurde de afgelopen week toen ik melding kreeg dat ze mijn thuis zouden afnemen. Ik hing zeven dagen in het ongewisse, zonder grond onder mijn voeten en dak boven mijn hoofd. Het was spartelen en niet weten voor hoe lang, gevangen zijn in niets dat er nog zou zijn. Best wel kafkaiaans. 

Het was mijn thuis – wat mijn thuis niet meer zal zijn en waar ik nu al wel eens spijt van heb dat dit mijn thuis niet meer zal zijn – die me werd afgenomen. Het was die totale onzekerheid over zo een eigen plek, waar die ter wereld dan ook mag zijn, die me deed beseffen dat iedereen een thuis verdient.

En vanavond wilde ik die thuis aan iedereen geven.

Want ik kreeg terug grond onder mijn voeten. Het duurde amper een week, die onzekerheid, maar het leek een eeuwigheid. Dat heb je zo met onzekerheid. Dat je nooit weet hoe lang onzekerheid zal duren.

Ik kreeg dus terug vastigheid. Weliswaar in vervaarlijk zompige ondergrond, maar blijkbaar kan een thuis daartegen. En ik wenste dit iedereen toe. Een plek waar je schoonheid binnenlaat en waar je zeker van jezelf kan zijn. Dat besefte ik, vanavond, en daar werd ik even een heel schoon mens van.

13 december 2014