Koffie

Mijn eerste, voorzichtige stapjes op mijn blog. Schuivend, schoorvoetend. Willen is ook moeten durven. En het moeten mag nog weg. Want ik wil. Dansende letters over schone dingen. Schone verhalen over dansende dingen. Nog even niet voor iedereen. Nog even twijfelen. En dan doen.

Elke dag die van mij is, begint met koffie. Van mijn slaapkamer naar de keuken en in de keuken naar de koffiepot, waar nog een beetje zomers kamperen aan vastkleeft. Zonder nadenken de achthoekige Bialetti opendraaien en schoonspoelen. Het onderste potje vullen met water, drie scheppen koffie in de filter, het kannetje er bovenop dichtschroeven en dan op het vuur. Het nieuws via de radio laten binnenkomen en een douche nemen is ingesteld op de tijd die het water nodig heeft om door de koffie door te dringen. De espresso die borrelt, de koffiewolk die te voorschijn komt. Het is wakker worden langs je neus weg, zachtjes maar met enige aandrang. Het is robuust en ook een beetje chocola. Het is leunen tegen het aanrecht en de mok laten passen in beide handen. Het is de volle smaak van de melk en de koffie die jij de tijd over je tong gunt. Het is even overal ter wereld zijn.

Faro in de jaren 80. Een vissersdorp in een baai. Praten met een Antwerpse ex-matroos bij een koffie met veel melk en suiker in een glas. Een energiebom, een warme mokka-ijs.

Diezelfde koffie dronk ik in Sanaa, ongeveer het lekkerste dat daar te drinken was. Op de terrassen zaten mannen koffie te drinken, een oudere dame en ik als toerist en uitzondering. Midden in de nacht op een perron in Jaipur, om wakker te blijven, dronk ik hetzelfde dat zoet zo goed deed, maar chai bleek te zijn met de kracht van koffie. Het was take-away in een gebakken kleipot, dat je na gebruik uit de open ramen van de trein gooide, daar gerecupereerd door spoorwegkinderen.

Op Madeira, na een overtocht vanuit Nederland over de oceaan. Gezeild en met onvaste benen Funchal trotserend op zoek naar koffie. Carajillo, met cognac geserveerd in een kleine tas, met  een citroenschil. Een fris en heet genot, scherper kan ik mijn herinnering niet bijstellen.

Of in Jordanië, aan de rand van een amfitheater, waar een man uitgedost in traditionele kleren mij een Arabische koffie serveert. In een met spiegelstukken versierde koffiepot meermaals opgekookt en met kardemom gekruid. Een smaak die me verrast, die me wakker het theater instuurt. Waar op één bepaalde plek, je stem draagt tot aan de laatste rij van het openluchttheater.

Ik sta hier. Leunend tegen het aanrecht met mijn tas koffie en beelden die mijn herinneringen staven. Het is mijn ochtend. Het is mijn dag die begint. Met plannen of juist niet. Maar het is mijn dag.

22 november 2014