Une nuit à Paris

A cosy apartment in Abbesses, with panoramic view. En Izy treintickets.

Opgewekt toekomen in een stad als Parijs staat in schril contrast met de tienduizend gilets jaunes die er betogen op de Champs Elysées. Uit protest tegen meer belastingen plunderen ze grote winkelketens en steken ze het befaamde Les Fouquet’s in brand. De toestand is gespannen. President Macron zal helaas vroegtijdig de skipiste moeten verlaten.

Eind vorig jaar werd ons afgeraden Parijs te bezoeken gezien het dreigende gevaar van die gele hesjes. We annuleerden onze minitrip en liepen daardoor de digitale expositie van Klimt mis. Nu zijn we er en de gele hesjes zijn met nog veel meer.  We merken er niks van.

We zullen overnachten in de buurt van de Sacré-Coeur, in een cosy apartment dat vijf sterren krijgt. De foto op de website is veelbelovend. Pierre haalt de sleutels uit zijn kassa. Hij is patron van café Chinon, waar Parijzenaars na een week hard werken wat rondkletsen op een zonnig terras. Het voelt als thuiskomen, even toch. Want iets verderop schuurt de voordeur van ons verblijf scherp tegen de grond. Binnen ruikt het naar paardenstallen en is het honderd-en-elf treden klimmen vooraleer we een bed zien. De deur van de zolderkamer opent slechts half en botst gelijk tegen een vergeelde microgolfoven. We manoeuvreren tussen een vies aanrecht en een zetel waarin zitten geen optie is. Een uitgeleefde douche en toilet schuiven bijna in elkaar en zitten verstopt in deze 6m². Daarin vinden we ook nog een smalle trap richting slaapkamer met panoramisch uitzicht. Het uitzicht is – eerlijk waar - éblouissant.

Stof heeft zich opgestapeld op de rand van alles wat een rand kan hebben. De lakens zijn klam en vuil. Ons plan is te slapen en er niks van te merken. We laten rugzakken achter en keren om. Trappen aflopen valt best mee.

We stappen voorbij de paardenmolen aan de Sacré-Coeur richting Musée de Montmartre en les Jardins Renoir, vlakbij Lapin Agile. Dit café ontving artiesten die er naar cabaret luisterden en over kunst praatten. Kunst kwam en deed landbouw, wijngaarden en windmolens verdwijnen. Het museum vertelt hoe Suzanne Valadon - ooit model en later zelf schilderes - Renoir, Degas en Toulouse-Lautrec leerde kennen in deze bruisende wijk vol verf en doeken. Nu is het een oase van rust waar het schildersatelier alle middaglicht vangt. Wij bezoeken de tentoonstelling van Dorignac en hangen rond in de zonnige tuin.

Maar Parijs is groot en we willen veel zien. We maken de fout op zoek te gaan naar herinneringen en lopen onze plannen achterna. We haasten ons voorbij het Louvre en het Institut Arabe op zoek naar een winkel die we maar niet terugvinden. Tot Parijs ons er op attent maakt dat deze stad geen plan wil.

Op een terras vlakbij de Notre-Dame proeven we in de eerste lentezon van een Ricard of twee. Dat deze kathedraal een maand later in lichterlaaie zal staan, weten we dan nog niet. Wat we wel weten is dat Parijzenaars heel veel geld vragen voor een mini Ricard. Onze bijdrage aan de wederopbouw schonken wij aan de horeca in de buurt die het de komende tijd ook niet makkelijk zal hebben. Soit.

Een beetje in de wind en zonder plan kuieren we verder naar Jardin de Luxembourg. Het wordt kil en met tegenzin moeten kinderen hun bateau-à-voile uit het water halen. We passeren de Notre-Dame nog eens en beslissen een kaars te branden voor nonkel pastoor. Met weinig respect voor de viering loopt de toerist in en uit en fluistert te luid, net als wij. Tot de organist op het wereldberoemde orgel speelt en onheilspellende klanken dreigend door de kathedraal rollen.

“Het grote orgel is een van de belangrijkste kunstobjecten van de Notre-Dame met zijn vijf klavieren en bijna 8.000 orgelpijpen. Het overleefde niet alleen deze brand maar ook de Franse revolutie dankzij de organist Louis Vierne, die er onverminderd de Marseillaise op bleef spelen. Hij was 37 jaar organist en stierf later, inmiddels blind geworden, midden in een recital. Hoe mooi kan je naar de hemel gaan.”
                                                 

Zonder plan komt le vrai Paris tevoorschijn. De zon verdwijnt, we weten niet waarnaartoe maar het is goed zo. Achter elke hoek schuilt een prachtige foto van een stad die tot rust komt. De laatste winkeliers halen alle waren binnen en sluiten af terwijl cafés en restaurants openen en beginnen vol te lopen. We kuieren doelloos verder tot honger ons gidst naar een restaurant met een warm interieur. Maar wacht. In Parijs neem je niet zomaar plaats aan een lege tafel; je krijgt een tafel toegewezen. De garçon is de patron. We smeken om een plek waar we lang kunnen blijven hangen alhoewel het eten snel aanrukt. Die krijgen we en ze laten ons met rust in de drukte van het spitsuur.

Rond middernacht doorkruisen we Parijs richting het achttiende. We laten de lift naar Place du Tertre links liggen en lopen de trap op net wanneer iedereen terug naar beneden komt. Het plein boven is leeg en er staat veel wind. Dit was een plek waar boomwortels de kasseien naar boven duwden. Artiesten zaten op kampeerstoeltjes in de schaduw te schilderen of portretten te tekenen. Er werd gekeuveld en gelachen. Er werd gerookt en wijn gedronken en toch hing er de geur van lekkere koffie en pannenkoeken. Nu forceert een nieuw hotel zich het plein op; het is vlak en het ruikt naar producten om schoon te maken.

Om twee uur in de ochtend wordt ons gevraagd of we niet willen getekend worden. Maar wij zien er verfrommeld uit en willen horizontaal in een vies bed, het is zover. We maken de tekenaars duidelijk dat er nog een klimpartij naar een cozy apartment met een ongelofelijk uitzicht op ons wacht. Zij hebben ons ook nog iets te vertellen.

“Twee jaar geleden stierven hier niet minder dan vijftienduizend bejaarden tijdens een uitzonderlijke hete zomer. De oudjes woonden op mansardes zoals jullie cozy apartment en de hitte hakte ongenadig in op deze zolderkamers. Velen onder hen leefden geïsoleerd en heel wat overledenen werden zelfs niet geïdentificeerd omdat niemand hen miste. Parijs bekommert zich niet om bejaarden op zolderkamers, ook al is het moorddadig om in die hitte op een mansarde te moeten wonen.”

We wandelen in stilte terug. Zonder morren klimmen we de escaliers op en poetsen onze tanden aan het vuile aanrecht om daarna tussen de gore lakens te kruipen. Mijn reisgezel droomt de hele nacht vreemde dromen, ik slaap als een roos.

Toch moet ik die nacht nog regen gehoord hebben en terug ingeslapen zijn. Echt wakker word ik van de duiven op het dak. De Eiffeltoren warmt zich op in de zon en wij willen snel naar buiten. Parijs is zoveel mooier dan dit appartement. Zonder wassen en scheren wandelen we voor eens en altijd de deur uit.

Het achttiende wordt wakker. Vooral toeristen laten zich op dit uur bedienen met een jus d’orange, een koffie en een croissant. Omdat het een feestdag is, krijgen wij er een omelet bij.

We willen Les Halles nog zien. Het betonnen plein heeft veel groen en gras gekregen dat nog even niet mag betreden worden. We passeren de lange rijen toeristen aan het Centre Pompidou en kuieren de Marais in, steken pleintjes dwars over en gaan zitten als Parijs het vraagt. Deze zondagse passe-temps staat - spijtig-spijtig - in tegenstelling tot de klok die aangeeft dat het tijd is om te vertrekken. Om snel te gaan, nemen we de metro. Tip één? Niet doen, onder de grond doe je meer kilometers en duurt het langer dan boven de grond.

“Parijs is zo mooi omdat deze stad tijdens de oorlog niet werd gebombardeerd. Andere steden hebben daar niet over kunnen beslissen.”

Tip twee. Als een Parijse garçon niet in je richting kijkt terwijl jij je handen hoog in de lucht steekt, zwaait en roept omdat je wil betalen, vertrek dan. Ze zullen het wel leren. Tip drie. Vraag wat mini, moyen en large betekent als het over Gin of Ricard gaat. Vraag of je korting krijgt op een moyen, dat brengt de sfeer erin. Parisiens zijn toffe mensen maar de rest van de wereld is dat ook. Het is niet omdat ze met 2,14 miljoen zijn dat ze ons een beetje mogen belazeren. Verder alles top. Tout top.

PS. Tip vier heeft niks met Parijs te maken maar ik geef deze er graag bij. Calculeer altijd een-trein-missen in. Zo creëer je tijd om te landen in je reis.